یادداشت/ «بی او»

با اینکه دائم در طلب رفتن بود، هیچ‌زمان باور نداشتیم که او خواهد رفت؛ چون همه‌ی جان و روح‌مان با عشق به او گره خورده بود و تار و پود آینده را با او بافته بودیم، اما رفت، و ناباورانه «بی‌ او» شدیم.

به خود گفتیم «بی او جهان چگونه خواهد گذشت؟» و بعد، اندوه آنقدر عمیق و جانکاه شد که رویاهایمان را بر باد رفته دیدیم و دل‌شکسته به کنجی خزیدیم.

در کنج تنهایی، هم‌نشین با حزن در تاریکی گم شدیم و اشک ریختیم، و هر قطره اشک‌مان خون او بود که جهان را جنگل انبوهی از #پرسیاوشان کرد. و بعد، از لابلای شاخسار این بسیار تنیده‌ی مغموم، نوری تابید که #صف_ببندیم!

در این چهل روز قرن که گذشت و آفتاب «بی او» سر برآورد، عالم عرفه شد و نور گفت که #باید قوی شویم!

پس بی‌بهانه، بی‌تردید، بی‌لغزش و بی‌انکار آنچه تابید را تکثیر خواهیم کرد و قوی خواهیم شد، همان‌طور که او قوی بود و جنگ نشد.

قدم در وادی اراده می‌گذاریم، اراده به انجام، انجام راهی که #حاج _قاسم رفت و ما دنبال خواهیم نمود. با حضور او قوی بودیم و حالا با یاد‌ او قوی‌تر خواهیم شد…

بعون الله تعالی

محمدرضا شفیعی